O ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

[O ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ]

Η κλιμάκωση του πολέμου

sofokleous10.gr,  Δευτέρα, 17 Δεκέμβριος 2012

Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της ισπανικής El Pais (29.11.12) η Γερμανία, σε συνεργασία με τις τράπεζες της, ενισχύει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών του Νότου, με στόχο τη λεηλασία τους.

Ειδικότερα, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στους «εταίρους» της, δημιουργεί μεγάλα πλεονεκτήματα στην ίδια, επειδή τη βοηθάει να περιορίσει τα τεράστια ελλείμματα της – γεγονός που επιτυγχάνεται με την «υπόγεια» ενίσχυση της κερδοσκοπίας εκ μέρους της, όσον αφορά τα δημόσια χρέη των χωρών του Νότου, με αποτέλεσμα τα δικά της επιτόκια δανεισμού να είναι μηδενικά. 

Οι συγγραφείς του άρθρου, αφού αναφέρονται στον καπιταλισμό-καζίνο, ο οποίος θεωρούν πως δημιουργήθηκε από την «απορρύθμιση» και την πλήρη απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, «τεκμηριώνουν» την ύπαρξη ενός ιδιωτικού χρηματιστηρίου, με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο – ενός χρηματιστηρίου, το οποίο ευρίσκεται στα χέρια του «χρηματοπιστωτικού καρτέλ», αποτελούμενου από έξι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και έξι ευρωπαϊκές (τράπεζες που αφού χρεοκόπησαν, υπεξαιρώντας τεράστια ποσά, διασώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους, εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών).

Η Γερμανία κατηγορείται ότι, «ενισχύει τα στοιχήματα των κερδοσκόπων εναντίον των χωρών του Νότου». Παράλληλα, υπενθυμίζεται ο ρόλος της Goldman Sachs στην απόκρυφη χρεών της Ελλάδας, πριν την είσοδο της στην Ευρωζώνη - όπου ενοχοποιείται ότι, μαζί με τη Deutsche Bank, χρησιμοποίησε την εσωτερική της πληροφόρηση για να στοιχηματίσει στην έκτοτε προγραμματισμένη, μελλοντική κατάρρευση της Ελλάδας.

Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική εποπτική αρχή (BAFIN), το 2009 ευρίσκονταν στην κατοχή γερμανικών τραπεζών «τοξικά» χρεόγραφα αξίας 800 δις €. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να τιμωρήσει τους ενόχους-τραπεζίτες για τις κερδοσκοπικές τους «ατασθαλίες» (Hypo Real Estate, IKB, WLB, Commerzbank κλπ.), προτίμησε, σε συνεργασία με τις χρεοκοπημένες ουσιαστικά τράπεζες της, να στρέψει έντεχνα την προσοχή των αγορών μακριά από την ίδια, στις χώρες του Νότου – με απώτερο στόχο τον εξευτελισμό, τη λεηλασία και την κατάληψη του.

Περαιτέρω, πάντοτε κατά την El Pais, η Γερμανία τοποθετείται εναντίον της ενίσχυσης των ισπανικών τραπεζών – αποκρύπτει όμως το ότι, η Deutsche Bank έλαβε το 2008 περί τα 20 δις $ από την Fed, με επιτόκιο μόλις 0,01%! Την ίδια στιγμή η Γερμανία κερδίζει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ισπανίας, ως εξής:

(α) «Παράγει» αρνητικές ειδήσεις, όταν η Ισπανία απευθύνεται στις αγορές για το δανεισμό της, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δυσανάλογα τα επιτόκια και να προβληματίζεται/εκβιάζεται η ισπανική κυβέρνηση.

(β) Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ισπανικών εταιρειών του δημοσίου (αεροδρόμια, τυχερά παιχνίδια κλπ.), έτσι ώστε αυτές οι εταιρείες να οδηγηθούν στα χέρια των χωρών του Βορά, σε εξευτελιστικές τιμές.

(γ) Δημιουργεί προϋποθέσεις «πιστωτικής ασφυξίας» στην αγορά, οπότε καταρρέουν οι μετοχές των πολυεθνικών ισπανικών επιχειρήσεων (Telefonica, Iberdrola, Repsol, Gas natural κλπ.) – με στόχο την πάμφθηνη εξαγορά τους από τις γερμανικές και άλλες πολυεθνικές.

(δ) Ενισχύει τον «χρηματοπιστωτικό πανικό» στην Ισπανία, ο οποίος οδηγεί στη μαζική εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες και στη γενικότερη έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα, με προορισμό το Βορά. Μόνο τους πρώτους 8 μήνες του 2012 έφυγαν από τη χώρα 330 δις € τα οποία, μαζί με αυτά που εγκατέλειψαν την Ιταλία και την Ελλάδα, κατευθύνθηκαν σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.

Οι συγγραφείς αναφέρονται στο σκάνδαλο Libor και επικρίνουν την παθητικότητα της Κομισιόν, ειδικά όσον αφορά τις ενορχηστρωμένες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας από το τραπεζικό καρτέλ – το οποίο συνεχίζει να δρα από το χρηματιστηριακό καζίνο του Λονδίνου, με την ενίσχυση του αμερικανικού «λόμπι» (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ.).

Επικρίνουν επίσης το σκοτεινό ρόλο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας στην όλη διαδικασία – η οποία, σε συνεργασία με τις εμπορικές υπερτράπεζες (με την ΕΚΤ επίσης), λεηλατεί το Νότο, μεταφέροντας πολλά δις € στο Βορά.

Τέλος ισχυρίζονται ότι ο στόχος της Γερμανίας είναι, μέχρι τις εκλογές του 2013, να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια του Νότου στην επικράτεια της – με τη βοήθεια της «βρώμικης» πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει στις δειλές κυβερνήσεις εκείνων των κρατών, τα οποία έχουν συνθηκολογήσει, αποδεχόμενα την ηγεμονία της.

 

Η Αργεντινή νίκησε τους διεθνείς τοκογλύφους...

[Η Αργεντινή νίκησε  τους διεθνείς τοκογλύφους,

και εξασφάλισε την Εθνική της Ανεξαρτησία]

[Τα «ελληνικά ΜΜΕ» 

απόδειξαν την πλήρη αναξιοπιστία τους]

info-war.gr 2/12/2012

Η εθνική κυριαρχία αποδείχθηκε ισχυρότερη των προθέσεων των αγορών. Σαν μια θεατρική παράσταση με αίσιο τέλος.

[…]οι κερδοσκόποι ξαναχτύπησαν την Αργεντινή απαιτώντας να πληρώσει 1,3 δισεκατομμύριο δολάρια σε κατόχους κρατικών ομολόγων που αρνήθηκαν να δεχθούν τις δυο αναδιαρθρώσεις χρέους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διεθνή ειδησεογραφία, έπαιξαν πολύ ψηλά το συγκεκριμένο θέμα θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα: «Όποιος τα βάζει με τις αγορές, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει». […]

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν υπάλληλος ενός κερδοσκοπικού ταμείου ο Αμερικανός δικαστής Τόμας Γκρίζα είχε αρνηθεί την ισχύ της παύσης πληρωμών που είχε επιβάλλει η Αργεντινή σε όσους ομολογιούχους δεν είχαν αποδεχθεί τις δυο προηγούμενες ανταλλαγές ομολόγων. Συγκεκριμένα ζητούσε την αποπληρωμή 1.3 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται ουσιαστικά για ομολογιακό χρέος με βάση το αμερικανικό δίκαιο που είχε αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές την περίοδο της κρίσης προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Βασικός παίκτης σε αυτή την πρακτική ήταν το λεγόμενο «ταμείο γύπας» NML το οποίο πριν από μερικές εβδομάδες είχε διατάξει και την κατάσχεση μιας εκπαιδευτικής φρεγάτας της Αργεντινής όταν αυτή κατέπλευσε στην Γκάνα. Το NML, όπως και όλα τα κερδοσκοπικά ταμεία ουδέποτε δάνεισαν την οικονομία της Αργεντινής. Απλώς αγόρασαν χρέος τζογάροντας στην δυστυχία ενός ολόκληρου έθνους

Το εφετείο των ΗΠΑ ανέστειλε όμως την εντολή πληρωμής προσφέροντας μια μεγάλη (αν και όχι τελική) νίκη στην Αργεντινή.

Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η Αργεντινή είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει με ευκολία το χρέος αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, η τελική απόφαση ενός κυρίαρχου κράτους να μην πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι παράνομο, απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, είναι αμιγώς πολιτική και μόνο σε δευτερεύουσες τεχνικές παραμέτρους σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες.

Ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, Χερνάν Λορενζίνο, χαρακτήρισε την αρχική απόφαση του Γκρίζα σαν «ένα είδος δικαστικής αποικιοκρατίας» και αναρωτήθηκε εάν ο δικαστής θα διατάξει και τον αμερικανικό Πέμπτο Στόλο να κινηθεί εναντίον της Αργεντινής.

Το Μπουένος Αίρες εξηγούσε μεταξύ άλλων, ότι η ανατροπή προηγούμενων αποφάσεων σχετικά με το χρέος της χώρας από ένα αμερικανικό δικαστήριο όχι μόνο παραβιάζει την εθνική κυριαρχία αλλά θα οδηγήσει σε συνθήκες ζούγκλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν Αργεντίνοι αξιωματούχοι, θα έπληττε τις προσπάθειες όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, καθώς οι πιστωτές δεν θα είχαν λόγο να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Με την κίνησή της όμως η Αργεντινή έδειξε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να επικρατήσει του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου, το οποίο συνήθως προτιμούν οι πιστωτές.

Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο η απόφαση αποκτά πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως διόλου τυχαίο ότι τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ελλήνων και ξένων δανειστών ενώ πανηγύρισαν για την απόφαση του δικαστή Γκρίζα στη συνέχεια ξέχασαν το θέμα.[όταν η Αργεντινή κέρδισε τη μάχη]

[…] η στάση πληρωμών [στην Αργεντινή] επέφερε θεαματικά αποτελέσματα ανασύροντας εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και επιτρέποντας στην εθνική οικονομία να ξαναπατήσει στα πόδια της.

[…]