Η ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ, ΟΙ ΔΙΑΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ

Η ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ,  ΟΙ ΔΙΑΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ

(Κάντε δίαιτες πάρτε άφθονα κιλά!)

ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗΣ

ΜΕΛΟΣ ΔΣ

 ΙΝ.ΚΑ/ ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Υγεία για Όλους 2/12/2009

Μία σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, αλλά και μια αξιόλογη συγγραφέας,  έφυγε για την γειτονιά των Αγγέλων. Η Σπεράντζα Βρανά πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης 29 Σεπτεμβρίου  σε ηλικία 77 ετών, από ανακοπή καρδιάς, την ώρα που κοιμόταν στο σπίτι της. Το πραγματικό όνομά της ήταν Ελπίδα Χωματιανού και  είχε γεννηθεί στις 6 Φεβρουαρίου 1932 στο Μεσολόγγι.

Έκανε το ντεμπούτο της το 1948 στην ταινία της Φίνος Φιλμ, «Έλα Στο Θείο», μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη.Έκτοτε κατάφερε να συνδέσει το όνομά της με μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως «Η κάλπικη λίρα», «Η ωραία των Αθηνών», «Ο σκληρός άντρας», «Η Εύα δεν αμάρτησε», «Απόκληροι της κοινωνίας» και το  « Safe sex» που  ήταν  η  τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη το 1999.

Στη διάρκεια της καριέρας της ερμήνευσε ορισμένα από τα πιο γνωστά ελληνικά κομμάτια, όπως : «Αυτό το μάμπο το Μπραζιλέιρο», «Η Βαλίτσα» και το «Τραμ το Τελευταίο».

Τα τελευταία χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια σειρά αυτοβιογραφικών  βιβλίων που αναφέρονται στις εμπειρίες της στο θέατρο, όπως: «Ο Οργασμός του Μπράβο»,  «Ποιος θα μου Πει την Αλήθεια;», «Τολμώ»,  «Έλα Καλέ τώρα».

Και το  συγκλονιστικό βιβλίο: «Πώς Πάχυνα Κάνοντας Δίαιτες».

Σε αυτό το βιβλίο, με τον εύγλωτο τίτλο,  η Σπεράντζα Βρανά αποδεικνύει μέσα από την προσωπική της εμπειρία πως το αδυνάτισμα είναι αδύνατο με τις δίαιτες. Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει το αδιέξοδο: «όσο πιο γρήγορη ήταν η δίαιτα, τόσο πιο γρήγορα έπαιρνα περισσότερα από τα κιλά που έχανα. Και λίγους μήνες μετά από κάθε δίαιτα έπρεπε να ξαναρχίσω δίαιτα για να χάσω ακόμα περισσότερα κιλά».

Σε μια της συνέντευξη, επίσης,  είχε αναφέρει ότι η Γερμανική Κατοχή, και η πείνα που ακολούθησει, την είχαν απο τότε οδηγήσει ψυχολογικά στην πολυφαγία.

Η Σπεράντζα Βρανά μας αποκάλυψε δύο από τους βασικούς παράγοντες της παχυσαρκιάς: Τον ψυχολογικό και τις δίαιτες...

Εμείς συμφωνώντας στις διαπιστώσεις της δεν έχουμε παρά μόνο να προσθέσουμε τον μόνο τρόπο που οδηγεί στο μόνιμο αδυνάτισμα και στην βελτίωση της υγέιας : Αλλαγή διατροφικών συνηθειών (προς την κατεύθυνση της Υγιεινής Διατροφής), ήπια άσκηση και τίποτα άλλο!

Αν εμπεδωθεί αυτή η απλή αρχή από το σύνολο του πληθυσμού θα εξαφανιστεί και αυτό το κερδοφόρο  κύκλωμα που πουλάει ελπίδες και όνειρα στους παχύσαρκους. Που τους κρατάει για χρόνια «πελάτες» χωρίς να φτάνουν στο ιδανικό βάρος τους. Που έχει να δείξει περίπου μηδενικά αποτελέσματα διατήρησης του ιδανικού βάρους σε βάθος χρόνου (μετά πέντε έως δέκα χρόνια ας πούμε), αν κάποτε το πετύχουν - πληρώνοντας ποσά λεφτά;

Στο θέμα της παχυσαρκίας θα επανέλθουμε –και- για να τιμήσουμε τη μνήμη της Σπεράντζα.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Του ΜΠΑΜΠΗ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗ
Μέλους της ΚΕ του ΔΗΚΚΙ 

  
           
         Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009,παρά την εντυπωσιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο συνιστώσες του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ο  ίδιος  υπέστη μείωση κατά 2%. Η Αριστερά, όχι μόνο δεν εισέπραξε αυτή τη φθορά, αλλά αντίθετα είχε και αυτή την ίδια ποσοστιαία μείωση. Διαφθορά, φτώχια, πολιτιστική εξαθλίωση, εθνική μειοδοσία δεν είναι αρκετά να ενισχύσουν την Αριστερά, έστω σαν καταγγελτική πολιτική δύναμη.
            Πριν τις εκλογές η Αριστερά προέβλεψε (όπως και οι  εταιρείες γκάλοπ)  ότι θα έχουμε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, και επιβεβαιώθηκε. Η πρόβλεψη αυτή, που επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αμβλύνει την φοβία  της Αριστεράς  για  την προοπτική και την ευθύνη της εξουσίας. Όταν η Αριστερά λοξοκοιτάζει προς τον Σταλινισμό ή αναδεικνύει σαν κεντρικό πολιτικό νόημα το γάμο των ομοφυλοφίλων, χτίζει το Σινικό Τείχος που την προστατεύει από την είσοδο νέων μελών, οπαδών, ψηφοφόρων…
            Στις πρώτες  μετεκλογικές δηλώσεις της πρόβλεψε  όξυνση των αντιλαϊκών μέτρων, σώπασε για τα εθνικά και ζήτησε  από το λαό να αγωνιστεί εναντίον των αποτελεσμάτων της αποτυχίας της.
          Η Αριστερά σήμερα έχει υποστεί βαριά ιδεολογική και πολιτική ήττα, είναι χτισμένη  στο περίβλημα του νεοφιλελεύθερου εποικοδομήματος. Ενδεικτικά:
         -Έχει, εκτός από εξαιρέσεις, εγκαταλείψει το Έθνος (ως πολιτική έννοια και ως Ελλάδα) στο έλεος της Άκρας Δεξιάς. Το έθνος που είναι χώρος μνήμης, πολιτισμού και δικαιωμάτων, ο μόνος χώρος που υποστασιοποιείται  η Δημοκρατία. Μιλά για τη φτώχεια και την ανεργία, και προτείνει λύσεις, χωρίς να διευκρινίζει με ποια μετέωρη εξουσία -εκτός έθνους- θα πραγματοποιηθούν. Χάσαμε το εθνικό μας νόμισμα και δεν εξέφερε λόγο!

           -Αποδέχεται, ή ανέχεται, κάθε εθνοφοβική ιδεολογία. Το μεταναστευτικό δεν το αντιμετωπίζει με όρους πολιτικής αλλά με όρους ψυχανάλυσης, θρησκείας και ηθικής.

          -Έχει αποδεχτεί τα οικονομικά προνόμια της πολιτικής εξουσίας. Ποιος δεν θυμάται τις αναδρομικές  αυξήσεις των βουλευτικών αποζημιώσεων και τις δικαιολογίες που δόθηκαν –από την Αριστερά- για την είσπραξή τους; 
          -Έχει αποδεχτεί και συμμετέχει στη Συνδικαλιστική Γραφειοκρατία και στα προνόμιά της (μακροχρόνιες αποσπάσεις από την εργασία, απρόσκοπτη καριέρα, υψηλούς μισθούς κτλ). Δικαιολογεί  τους  δικούς  της επαγγελματίες συνδικαλιστές, γιατί  «δουλεύουν για το καλό του κόμματος».
           -Νομιμοποιεί την τηλεαποβλάκωση, συμμετέχοντας σε οποιαδήποτε εκπομπή της ζητηθεί με οποιονδήποτε συνομιλητή, χωρίς να θέτει κανένα όρο.
          -Για μια σειρά από προκλήσεις  που εμφανίστηκαν μετά την Γ΄ Διεθνή (οικολογία, κατανάλωση, διαδίκτυο) δεν έχει άποψη ή αναμασά την επίσημη, νεοφιλελεύθερη…

          Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά (εξαιτίας μιας στρεβλής ανάγνωσης του Μαρξισμού) έχει αποδεχτεί μοιρολατρικά τον Νεοφιλελευθερισμό σαν αναπότρεπτη νομοτέλεια. Μόνο που, στο απροσδιόριστο  μέλλον, οραματίζεται  τον «Σοσιαλισμό». Μέχρι να έλθει συνιστά εγκαρτέρηση και αγώνα. Έτσι μετατρέπει τον Σοσιαλισμό  από δυναμικό όραμα  σε χιλιαστική προφητεία, σε  «όπιο».
            Η Αριστερά οφείλει να θυμηθεί και να σεβαστεί την ιστορία της,  τους αγώνες   που κορυφώνονται με  την Εθνική Αντίσταση. Να εγκύψει σοβαρά στον εαυτό της,  στην ιδεολογία της και να δημιουργήσει εκείνο το πρόγραμμα εξουσίας που θα κατεδαφίσει ιδεολογικά και πολιτικά  τον Νεοφιλελευθερισμό. Στον χώρο της πραγματικότητας και ξεκινώντας από σήμερα.

             Ο λαός, που βιώνει την πολιτική και πολιτιστική κρίση, περιμένει από την Αριστερά να δώσει πολιτικό  όνομα σε αυτό που ήδη έχει αντιληφθεί. 

ΓΚΑΖΟΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ;

ΓΚΑΖΟΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ;

Δημοσιεύτηκε στο Παρόν

Του ΜΠΑΜΠΗ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗ

Μέλους της ΚΕ του ΔΗΚΚΙ

Τα όνειρα ότι οι οικολόγοι θα αναδεικνύονταν σε τρίτη πολιτική δύναμη έσβησαν άδοξα. Παρόλο που στις ευρωεκλογές  οι ψηφοφόροι ψηφίζουν πιο ελευθέρα, το κύμα της δυσαρέσκειας δεν κατευθύνθηκε προς το μέρος των οικολόγων, αλλά προς την αποχή. Παράλληλα η Αριστερά κράτησε τις θέσεις της στην πολιτική ιεραρχία.

 Η αποτυχία των οικολόγων, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έχει να κάνει με τον εκφυλισμό της οικολογίας, από κίνημα με ρηξικέλευθους περιβαλλοντολογικούς και πολιτικούς στόχους στη δεκαετία του ’80, σε μια οικολογία  προς χρήση εταιρειών που παράγουν «οικολογικά» προϊόντα. Επιδοτούμενες «Μ»ΚΟ (από εταιρείες, κράτος και Βρυξέλλες) οργανώνουν καμπάνιες «ευαισθητοποίησης»-προώθησης αυτών των προϊόντων. Στόχος αυτής της «ευαισθητοποίησης» είναι πάντα ο απλός πολίτης που με τις επιλογές του «μολύνει», ποτέ οι εργολάβοι, οι πολυεθνικές ή άλλοι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, αυτή η οικολογία προσβάλει και ειρωνεύεται τον χρήστη του ΙΧ αυτοκινήτου, αλλά ποτέ τις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Οι αγωνιστικές-περιβαλλοντολογικές κινητοποιήσεις των πολιτών δεν προέρχονται από αυτό το παραπάνω κύκλωμα οικολογικού μάρκετινγκ, αλλά από εκεί που ξεκινούσαν πάντοτε οι αγώνες : Από την Αριστερά.

Όταν αυτή η οικολογία πολιτικοποιείται, ακόμα και όταν χρησιμοποιεί επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν θίγει τα μεγάλα συμφέροντα, αντίθετα υποστηρίζει ανοικτά ορισμένα από αυτά και πάλι στοχοποιεί τον απλό πολίτη.

Αυτή είναι η Γκαζόν Οικολογία, και μια πολιτική της έκφραση, το κόμμα που δεν γέννησε καμία ανάγκη, αυτό που το πολιτικό μάρκετινγκ με αυτοπραγματοποιούμενες προφητείες προετοίμαζε για την τρίτη θέση! Ο πολιτικός σχηματισμός των απόντων (πλην τριών καταμετρημένων) από τους περιβαλλοντολογικούς αγώνες. Οι πολιτικοί υφιστάμενοι του Κον Μπετίτ και του Γιόσκα Φίσερ. Επικεφαλής οικολογικού ψηφοδελτίου, σε μια κρίση προεκλογικού πανικού, αποκήρυσσε τις κοσμοπολίτικες και φιλοτουρκικές θέσεις του και δήλωνε… πατριώτης.

Όμως, η αδυναμία της οικολογίας να εκφραστεί πολιτικά δεν προέρχεται μόνο από τις επί μέρους μιζέριες, είναι ιδεολογική. Η οικολογία υπάγεται στις γενικότερες πολιτικές επιλογές και μέσω αυτών νοηματοδοτείται, δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει κεντρικό πολιτικό νόημα.

 Είναι γνωστό ότι στο Ναζιστικό Κόμμα υπήρχε ισχυρή οικολογική τάση, ο ίδιος δε ο Χίτλερ ήταν αντικαπνιστής και χορτοφάγος. Όμως, οι γενικότερες πολιτικές επιλογές του Ναζιστικού Κόμματος οδήγησαν αυτή την οικολογία στη φασιστική ευγονική και στον ρατσισμό. Οι γενικότερες πολιτικές επιλογές των Οικολόγων Πράσινων της Γερμανίας οδήγησαν στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στην ρύπανση μεγάλων περιοχών της Ευρώπης, κοντά στα βόρεια σύνορά μας, με απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Στην προκειμένη περίπτωση του Νεοφιλελευθερισμού (Νέας Τάξης, Παγκοσμιοποίησης, Εκσυγχρονισμού, Μεταρρυθμίσεων…) το ερώτημα για τη σωτηρία της φύσης και του Ανθρώπου μετατοπίζεται στο ερώτημα για την ιδιοκτησία της φύσης. Αν η φύση παραμείνει Εθνική Ιδιοκτησία, τότε υπάρχει ελπίδα το Συλλογικό Υποκείμενο του Έθνους να αποφασίσει τη διατήρησή της, υπάρχουν ελπίδες τα Έθνη να συνεννοηθούν για την σωτηρία της. Αν εκχωρηθεί στις πολυεθνικές και στους κερδοσκόπους, τότε  θα απομένει το γκαζόν, να υποκαθιστά και να μιμείται...

Αυτό αποδεικνύει και το πρόγραμμα των Κλίντον-Γκορ που χαρακτηριζόταν από καλές προθέσεις και πρότεινε αυστηρές ρυθμίσεις, χωρίς όμως να βάζει το θέμα της Εθνικής Ιδιοκτησίας στη φύση. Η συνέχεια και των δύο γνωστή.

Γκαζόν Οικολογία ή Εθνική Ιδιοκτησία ;