ΓΚΑΖΟΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ;
Δημοσιεύτηκε στο Παρόν
Του ΜΠΑΜΠΗ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗ
Μέλους της ΚΕ του ΔΗΚΚΙ
Τα όνειρα ότι οι οικολόγοι θα αναδεικνύονταν σε τρίτη πολιτική δύναμη έσβησαν άδοξα. Παρόλο που στις ευρωεκλογές οι ψηφοφόροι ψηφίζουν πιο ελευθέρα, το κύμα της δυσαρέσκειας δεν κατευθύνθηκε προς το μέρος των οικολόγων, αλλά προς την αποχή. Παράλληλα η Αριστερά κράτησε τις θέσεις της στην πολιτική ιεραρχία.
Η αποτυχία των οικολόγων, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έχει να κάνει με τον εκφυλισμό της οικολογίας, από κίνημα με ρηξικέλευθους περιβαλλοντολογικούς και πολιτικούς στόχους στη δεκαετία του ’80, σε μια οικολογία προς χρήση εταιρειών που παράγουν «οικολογικά» προϊόντα. Επιδοτούμενες «Μ»ΚΟ (από εταιρείες, κράτος και Βρυξέλλες) οργανώνουν καμπάνιες «ευαισθητοποίησης»-προώθησης αυτών των προϊόντων. Στόχος αυτής της «ευαισθητοποίησης» είναι πάντα ο απλός πολίτης που με τις επιλογές του «μολύνει», ποτέ οι εργολάβοι, οι πολυεθνικές ή άλλοι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, αυτή η οικολογία προσβάλει και ειρωνεύεται τον χρήστη του ΙΧ αυτοκινήτου, αλλά ποτέ τις αυτοκινητοβιομηχανίες.
Οι αγωνιστικές-περιβαλλοντολογικές κινητοποιήσεις των πολιτών δεν προέρχονται από αυτό το παραπάνω κύκλωμα οικολογικού μάρκετινγκ, αλλά από εκεί που ξεκινούσαν πάντοτε οι αγώνες : Από την Αριστερά.
Όταν αυτή η οικολογία πολιτικοποιείται, ακόμα και όταν χρησιμοποιεί επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν θίγει τα μεγάλα συμφέροντα, αντίθετα υποστηρίζει ανοικτά ορισμένα από αυτά και πάλι στοχοποιεί τον απλό πολίτη.
Αυτή είναι η Γκαζόν Οικολογία, και μια πολιτική της έκφραση, το κόμμα που δεν γέννησε καμία ανάγκη, αυτό που το πολιτικό μάρκετινγκ με αυτοπραγματοποιούμενες προφητείες προετοίμαζε για την τρίτη θέση! Ο πολιτικός σχηματισμός των απόντων (πλην τριών καταμετρημένων) από τους περιβαλλοντολογικούς αγώνες. Οι πολιτικοί υφιστάμενοι του Κον Μπετίτ και του Γιόσκα Φίσερ. Επικεφαλής οικολογικού ψηφοδελτίου, σε μια κρίση προεκλογικού πανικού, αποκήρυσσε τις κοσμοπολίτικες και φιλοτουρκικές θέσεις του και δήλωνε… πατριώτης.
Όμως, η αδυναμία της οικολογίας να εκφραστεί πολιτικά δεν προέρχεται μόνο από τις επί μέρους μιζέριες, είναι ιδεολογική. Η οικολογία υπάγεται στις γενικότερες πολιτικές επιλογές και μέσω αυτών νοηματοδοτείται, δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει κεντρικό πολιτικό νόημα.
Είναι γνωστό ότι στο Ναζιστικό Κόμμα υπήρχε ισχυρή οικολογική τάση, ο ίδιος δε ο Χίτλερ ήταν αντικαπνιστής και χορτοφάγος. Όμως, οι γενικότερες πολιτικές επιλογές του Ναζιστικού Κόμματος οδήγησαν αυτή την οικολογία στη φασιστική ευγονική και στον ρατσισμό. Οι γενικότερες πολιτικές επιλογές των Οικολόγων Πράσινων της Γερμανίας οδήγησαν στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στην ρύπανση μεγάλων περιοχών της Ευρώπης, κοντά στα βόρεια σύνορά μας, με απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Στην προκειμένη περίπτωση του Νεοφιλελευθερισμού (Νέας Τάξης, Παγκοσμιοποίησης, Εκσυγχρονισμού, Μεταρρυθμίσεων…) το ερώτημα για τη σωτηρία της φύσης και του Ανθρώπου μετατοπίζεται στο ερώτημα για την ιδιοκτησία της φύσης. Αν η φύση παραμείνει Εθνική Ιδιοκτησία, τότε υπάρχει ελπίδα το Συλλογικό Υποκείμενο του Έθνους να αποφασίσει τη διατήρησή της, υπάρχουν ελπίδες τα Έθνη να συνεννοηθούν για την σωτηρία της. Αν εκχωρηθεί στις πολυεθνικές και στους κερδοσκόπους, τότε θα απομένει το γκαζόν, να υποκαθιστά και να μιμείται...
Αυτό αποδεικνύει και το πρόγραμμα των Κλίντον-Γκορ που χαρακτηριζόταν από καλές προθέσεις και πρότεινε αυστηρές ρυθμίσεις, χωρίς όμως να βάζει το θέμα της Εθνικής Ιδιοκτησίας στη φύση. Η συνέχεια και των δύο γνωστή.
Γκαζόν Οικολογία ή Εθνική Ιδιοκτησία ;
