Ο Σύγχρονος Φασισμός αποκτά το πολιτικό του μανιφέστο

Η ευρω-τερατογένηση 

[Ο Σύγχρονος Φασισμός 
(Παγκοσμιοποίηση, Νέα τάξη, Εκσυγχρονισμός, «ΕΕ»... ) 
αποκτά το πολιτικό του μανιφέστο]

ΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ σε http://www.hellada.gr 16/11/2012

Τα σχέδια για τη μετατροπή της Ευρώπης σε ιμπεριαλιστική υπερδύναμη με αυστηρή λιτότητα και μιλιταρισμό.

Το μανιφέστο των Ντανιέλ Κον Μπεντίτ - Φερχόφσταντ για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη με μια πανίσχυρη κεντρική κυβέρνηση και δικτατορικές εξουσίες

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (Daniel Cohn-Bendit) και ο Γκι Φερχόφσταντ (Guy Verhofstadt) έχουν γράψει από κοινού ένα μανιφέστο με τίτλο «Για την Ευρώπη», το οποίο υποστηρίζει μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα μια ομοσπονδιακή Ευρώπη με μια πανίσχυρη κεντρική κυβέρνηση. Αυτό το μανιφέστο διανέμεται ως βιβλίο σε διάφορες γλώσσες.

Γεννημένος το 1945 από Γερμανοεβραίους γονείς, ο Κον-Μπεντίτ είναι ο πρόεδρος της Πράσινης Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και υπήρξε ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της φοιτητικής εξέγερσης που έλαβε χώρα στη Γαλλία τον περιβόητο Μάη του 1968. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τον παρασκηνιακό ρόλο του ως προπαγανδιστικού πράκτορα-προβοκάτορα και ως μέλους του σιωνιστικού κινήματος, που δεν αφορούν στο παρόν άρθρο. Ο Φερχόφσταντ, γεννηθείς το 1953, διετέλεσε πρωθυπουργός του Βελγίου από το 1999 έως το 2008 και τώρα ηγείται της Φιλελεύθερης Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, στην οποία ανήκει και το γερμανικό Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP), το οποίο έχει ως εταίρο του στην Ελλάδα τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη.
 Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του μανιφέστου του Κον-Μπεντίτ και του Φερχόφσταντ «Για την Ευρώπη» δεν είναι το ότι υποστηρίζουν μια ομοσπονδιακή Ευρώπη με ισχυρή και συγκεντρωτική κεντρική εκτελεστική εξουσία - ο φεντεραλισμός, άλλωστε, είναι παρών στους φιλοευρωπαϊκούς κύκλους από την εκκίνηση του σχεδίου Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Αυτό που εντυπωσιάζει έντονα τον αναγνώστη αυτού του μανιφέστου είναι το γεγονός ότι ο Κον-Μπεντίτ και ο Φερχόφσταντ απαξιούν πλήρως να συνδέσουν την πρότασή τους για ομοσπονδιακή Ευρώπη με οποιοδήποτε αίτημα για ειρήνη και ευδαιμονία των κοινωνιών. Αντίθετα, με ωμό τρόπο, υποστηρίζουν την Ενωμένη Ευρώπη ως μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη! Κατά τη γνώμη τους, μάλιστα, η λιτότητα και ο μιλιταρισμός είναι το αναγκαίο τίμημα για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος -ή, θα μπορούσαμε να πούμε, για να πραγματοποιηθεί αυτή η ευρω-τερατογένεση.
  Ήδη από την πρώτη σελίδα ο Κον-Μπεντίτ και ο Φερχόφσταντ δικαιολογούν τη θέση τους υπέρ μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης ως εξής: Κατ’ αρχάς, ανησυχούν για το ότι «καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν συμπεριλαμβάνεται στις δυνάμεις που προσδιορίζουν τις παγκόσμιες υποθέσεις» και, στη συνέχεια, ισχυρίζονται ότι μια «ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη» θα μπορούσε τώρα και αύριο να είναι «η πιο ισχυρή και η πλουσιότερη ήπειρος στον κόσμο, πλουσιότερη από την Αμερική, ισχυρότερη από όλες τις νέες αυτοκρατορίες μαζί».
  Οι συγγραφείς του μανιφέστου δεν ξοδεύουν ούτε καν λίγες λέξεις για να αναφερθούν στα εκατομμύρια των Ελλήνων, των Πορτογάλων, των Ισπανών και των Ιρλανδών των οποίων οι ζωές σήμερα καταστρέφονται στο όνομα της υπεράσπισης του ευρώ και της Ευρωζώνης. Θεωρούν ότι οι δικτατορικής υφής ντιρεκτίβες της Ε.Ε. για λιτότητα είναι απαραίτητες «για να διασφαλίσουμε τη θέση μας στον κόσμο - οτιδήποτε και αν απαιτηθεί γι’ αυτό».

Σιδηρά πειθαρχία
  «Ένα νόμισμα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αλληλεγγύη και πειθαρχία», γράφουν και σπεύδουν να διευκρινίσουν τι εννοούν, ζητώντας να εφοδιαστεί με δικτατορικές πολιτικές εξουσίες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν): «Χρειαζόμαστε… κοινούς θεσμούς οι οποίοι θα έχουν δύναμη να ορίζουν την πολιτική για την οικονομία, τον προϋπολογισμό και τη φορολογία ολόκληρης της ζώνης του ευρώ. Θεσμούς οι οποίοι θα έχουν τα εργαλεία για να επιβάλλουν πραγματικά την εφαρμογή των κανόνων του παιχνιδιού, χωρίς να μπορούν τα κράτη-μέλη να τους παρεμποδίσουν».
  Ο Κον-Μπεντίτ και ο Φερχόφσταντ θεωρούν επίσης τις στρατιωτικές επεμβάσεις απαραίτητες για να διασφαλίσουμε «τη θέση μας στον κόσμο». Αυτό καθίσταται σαφές από τη θέση τους υπέρ της δημιουργίας ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού και κυρίως από την πρότασή τους για τη διαμόρφωση ενός νέου δόγματος για τον ΟΗΕ το οποίο θα βασίζεται στην αρχή της «ευθύνης να προστατεύουμε» («responsibility to protect»). Με τη ρητορική της «προστασίας» θα δικαιολογούνται οι πόλεμοι του ευρωπαϊκού υπερκράτους και με τον ευρωστρατό θα πραγματοποιούνται. Αυτή η λογική «μάς έχει εισαγάγει σε μια νέα εποχή, επεκτείνοντας την κυριαρχία του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολύ πέρα από τα έθνη-κράτη», γράφουν, μετατρέποντας ανθρωπιστικά κοσμοπολιτικά ιδεώδη σε εργαλεία ρητορικής και προπαγάνδας για τη δικαιολόγηση του ιμπεριαλισμού.
  Η έννοια της «ευθύνης να προστατεύουμε» έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για τη δικαιολόγηση ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων εκ μέρους πολλών δυτικών χωρών, που ονομάζουν τις ιμπεριαλιστικές και ληστρικές επιχειρήσεις τους πράξεις «διάσωσης» ή «εκσυγχρονισμού» ή «εξορθολογισμού» ή ακόμη και «εκδημοκρατισμού» διαφόρων χωρών.

Το φάντασμα του [;] εθνικισμού
  Για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τα επιχειρήματά τους υπέρ της δημιουργίας μιας ισχυρής και συγκεντρωτικής Ε.Ε., ο Κον-Μπεντίτ και ο Φερχόφσταντ επικαλούνται το φάντασμα του εθνικισμού. Επικαλούνται τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και προειδοποιούν: «Συντομότερα ή γρηγορότερα, ο εθνικισμός πάντοτε οδηγεί στην ίδια τραγωδία».
  Με αυτήν τη ρητορική περί εθνικισμού, σκοπίμως αγνοούν τα εξής δεδομένα: Πρώτον, η ευρωζωνική ελίτ διευκολύνεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά της από τον εθνικισμό, διότι ο εθνικισμός [εννοεί τον υβριδικό εθνικισμό ] τείνει να αποδομήσει τα έθνη-κράτη, διά της υποδιαίρεσής τους ή της διάσπασής τους σε μικρότερες και πιο εύκολα διαχειρίσιμες οντότητες, και συγχρόνως χρησιμοποιείται και ως απειλή ώστε αυτές οι νέες οντότητες να σπεύσουν να γίνουν «περιφέρειες» του ευρωπαϊκού υπερκράτους. Δεύτερον, η ίδια η πολιτική της Ε.Ε. πυροδοτεί εθνικισμό και φυγόκεντρες τάσεις. Η επιβαλλόμενη από τις Βρυξέλλες λιτότητα ενισχύει την Ακροδεξιά, διότι στέλνει σε αυτήν απογοητευμένο κόσμο.

Ο φασισμός χρήσιμο εργαλείο των ελίτ
   Όπως κάθε νόμισμα, έτσι και το ευρώ έχει δύο όψεις. Οι δύο όψεις του ευρώ είναι ο φασισμός και η τραπεζοκρατορία. Η πολιτική της Ευρωζώνης διατάσσεται από χρηματοοικονομικές ελίτ. Συγχρόνως, ο φασισμός -ειδικά σε περιόδους κρίσης- είναι χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του μεγάλου χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
 Σχετικά με τον φασισμό, ο Ολλανδός αστρονόμος και φιλόσοφος Άντον Πάνεκουκ (Anton Pannekoek) έγραψε, στο βιβλίο του «Τα Εργατικά Συμβούλια» (έκδοση 1946), τα εξής: «Ενώ στην εποχή της ανόδου του καπιταλισμού όλοι μιλούσαν για ελεύθερο εμπόριο, παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία των λαών, η πραγματικότητα σύντομα έφερε τον πόλεμο μεταξύ των νέων και των παλαιών καπιταλιστικών δυνάμεων… Σύντομα οι φασιστικές ομάδες συσπειρώθηκαν σε μια ισχυρότερη οργάνωση, το φασιστικό κόμμα, που προσέλκυσε, σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, τους θερμόαιμους νέους της αστικής τάξης και του στρώματος των διανοουμένων. Πράγματι, αυτές οι τάξεις είδαν στον φασισμό τη σωτηρία από τον επικείμενο κίνδυνο του σοσιαλισμού... Εκείνο τον καιρό διατυπώθηκε και η φασιστική θεωρία.

Εξουσία και υπακοή
Οι θεμελιώδεις ιδέες της ήταν η εξουσία και η υπακοή. Υπέρτατος στόχος όχι το καλό των πολιτών, αλλά το καλό του κράτους[όχι του έθνους] ... Πάνω από τους υπηκόους βρίσκονται οι φορείς της εξουσίας, οι ισχυροί, και πάνω απ’ όλους -τυπικά τουλάχιστον- ο πανίσχυρος δικτάτορας, ο Ηγέτης», ή, στην περίπτωση της Ε.Ε., η Κομισιόν και ο εκκολαπτόμενος Ευρωπαίος πρόεδρος.
  Επίσης, ο Πάνεκουκ εξηγεί τη χρησιμότητα του φασισμού ως εργαλείο με το οποίο, ειδικά σε περιόδους κρίσεις, το μεγάλο κεφάλαιο διασφαλίζει τα προνόμιά του και αποτρέπει την ενίσχυση του σοσιαλιστικού κινήματος και κάθε σημαντική δυσμενή για το ίδιο αλλαγή στην κατανομή της δύναμης. Συγκεκριμένα, ο Πάνεκουκ γράφει τα εξής: «Το φασιστικό κράτος ενισχύει με τις ρυθμίσεις του την οικονομική δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου εις βάρος της μικρής επιχείρησης. Τα οικονομικά μέσα του μεγάλου κεφαλαίου για την επιβολή της θέλησής του ποτέ δεν είναι τελείως επαρκή. Σε ένα ελεύθερο κράτος, διαρκώς προβάλλουν μικροί ανταγωνιστές που αντιτάσσονται στους μεγάλους, αρνούνται να συμμορφωθούν με τις συμφωνίες και διαταράσσουν την απερίσπαστη εκμετάλλευση των πελατών. Στον φασισμό, όμως, οφείλουν να συμμορφωθούν με τις ρυθμίσεις που έχουν θεσπιστεί στις “συντεχνίες” με βάση τα ισχυρότερα συμφέροντα και έχουν αποκτήσει νομική ισχύ με κυβερνητικό διάταγμα. Έτσι, όλη η οικονομική ζωή υποτάσσεται στο μεγάλο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, η εργατική τάξη γίνεται ανίσχυρη... Οι εργάτες δεν έχουν το δικαίωμα να αγωνιστούν για τα συμφέροντά τους. Η κρατική εξουσία φροντίζει γι’ αυτούς και σε αυτήν πρέπει να απευθύνουν τα παράπονά τους - που συνήθως εξουδετερώνονται από τη μεγαλύτερη προσωπική επιρροή των εργοδοτών... Στο φασιστικό καθεστώς ο εθνικισμός [ υβριδικός παραποιημένος  και προσχηματικός ] προβάλλει συνειδητότερα από οπουδήποτε αλλού σαν κυρίαρχη ιδεολογία, γιατί προσφέρει μια βάση στη θεωρία και πρακτική της κρατικής παντοδυναμίας».

Οι «σαδο-μονεταριστές» της Ελλάδας
  Στις 8 Νοεμβρίου 2012 ο Αμπρόζ Έβανς-Πρίτσαρντ (Ambrose Evans-Pritchard), ένας από τους πιο καταξιωμένους δημοσιογράφους στη Μεγάλη Βρετανία, έβαλε τον εξής τίτλο στο άρθρο του στην εφημερίδα «The Telegraph»: «Ποιος θα σταματήσει τους σαδο-μονεταριστές καθώς η ανεργία των νέων χτυπάει το 58% στην Ελλάδα;» («Who will stop the Sado-Monetarists as jobless youth hits 58pc in Greece?»). Στο ίδιο άρθρο του επισημαίνει τα εξής: «Ακόμη και αν οι Έλληνες συμμορφωθούν με όλες τις απαιτήσεις, το δημόσιο χρέος θα φθάσει στο 179% του ΑΕΠ τον επόμενο χρόνο... Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πώς οι περικοπές μισθών και συντάξεων κ.λπ., που επιβλήθηκαν μέσω του ελληνικού Κοινοβουλίου την προηγούμενη νύχτα με μεγάλη δυσκολία, μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο από το να αγοράσουν μερικούς μήνες καθυστέρησης... Ακόμη και αν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση επιτύχει να διατηρήσει την Ελλάδα στο σύστημα, είναι αυτό πλέον ένας έστω και κατ’ ελάχιστον επιθυμητός στόχος; Δεν έχει μετατραπεί καθαυτός σε μια φαύλη και ανήθικη πολιτική;».
  Στην Ελλάδα, όμως, η κυρίαρχη πολιτική ελίτ και μεγάλο μέρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μαζί της προσπαθούν να εξυπηρετήσουν την πολιτική της Γερμανίας και να καταστήσουν την ελληνική κοινή γνώμη διανοητικά ανίκανη να αντιληφθεί ότι η πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έχει μετατραπεί «σε μια φαύλη και ανήθικη πολιτική», σύμφωνα με τα λόγια του Έβανς-Πρίτσαρντ. Όπως προσφυώς παρατήρησε χθες στην εφημερίδα μας από τη στήλη του ο δρ Βασίλης Μπούρας, η Ελλάδα κινείται χωρίς εθνικό στρατηγικό σχέδιο, όλο και περισσότεροι βουλευτές της υποπίπτουν σε κατάσταση πολιτικής ασημαντότητας και δρουν ως «ολετήρες», ενώ, σύμφωνα με το χθεσινό αποκαλυπτικό πολιτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, η κυβέρνηση σκέπτεται τη δημιουργία της ενιαίας πολιτικής παράταξης των έπαρχων και των πραιτοριανών της ευρωζωνικής και γερμανόδουλης ελίτ στην Ελλάδα.