ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ;

ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ;

            Δημοσιεύτηκε στο Παρόν, Μάρτιος  2006
Μπάμπης Δεληνταδάκης μέλος της ΚΕ του ΔΗΚΚΙ

 Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του τελευταίου Ευρωβαρομέτρου, που  δημοσιεύτηκε πρόσφατα, οι Έλληνες -περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους -  εκφράζουν την απογοήτευσή τους για το   Ευρώ. Το ποσοστό απόρριψής   του Ευρώ, 49 % στην Ελλάδα,   ξεπερνιέται μόνο από το 64%,   της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία όμως δεν μετέχει στην Ευρωζώνη. Η απόρριψη  του Ευρώ συνδυάζεται και συνδέεται με τα υψηλά ποσοστά απαισιοδοξίας των Ελλήνων  που προβλέπουν, με ποσοστό 59 %,   ότι η οικονομική τους θέση θα χειροτερεύσει το επόμενο δωδεκάμηνο, και  έχουν απόλυτο δίκιο!
       Θα μπορούσαμε, ειρωνικά ομιλούντες, να δώσουμε αριστεία οξύνοιας και  ταχείας αντίληψης στους εαυτούς μας, αφού μετά από  τρεισήμισι χρόνια απώλειας του Εθνικού Νομίσματος μας της Δραχμής (τρεισήμισι  χρόνια εξοργιστικής ακρίβειας,  αποψίλωσης δικαιωμάτων, ξεπουλήματος της Εθνικής Περιουσίας)αντιληφθήκαμε ότι  κάτι δεν πάει καλά, ότι οι χειρότερες μέρες θα βρίσκονται συνεχώς στο μέλλον.

      Όμως η ευθύνη ανήκει πρωτίστως αλλού, και  συγκεκριμένα  στην Αριστερά.
Προτού επιρρίψουμε την ευθύνη πρέπει να  θυμηθούμε τα αυτονόητα :
       -Το Εθνικό Νόμισμα αποτελεί την αναγκαία  προϋπόθεση άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Για αυτόν τον λόγο, οι αποικίες, όταν χειραφετούνται από τις  μητροπόλεις, μαζί με τις  πρώτες  πράξεις δήλωσης της ανεξαρτησίας τους(σύνταγμα,  σημαία, εθνικό ύμνο) επιλέγουν το δικό  τους νόμισμα.
       -Το Εθνικό Νόμισμα αποτελεί την αναγκαία  προϋπόθεση άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Από μόνο του βέβαια, το Εθνικό Νόμισμα, δεν διασφαλίζει μια  κοινωνικά ευαίσθητη οικονομική πολιτική, αλλά η απώλειά του την  αποκλείει.
       Η Αριστερά (συμπεριλαμβανομένου και του  τότε ΔΗΚΚΙ υπό την ηγεμονία  του Τσοβόλα)  δεν υπερασπίστηκε το  Εθνικό Νόμισμά μας. Δεν υπερασπίστηκε έτσι καμιά από τις δύο συνιστώσες της Δραχμής: Την Εθνική Ανεξαρτησία στο οικονομικό επίπεδο και τη  δυνατότητα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η Αριστερά είτε καταδίκασε συνολικά  το Μάαστριχ είτε - ακόμα χειρότερα - σιώπησε. Και στις δύο περιπτώσεις όμως  αρνήθηκε να προφέρει την απαγορευμένη λέξη: «Δραχμή». Οι πολιτικοί απόγονοι των  πρωτεργατών της Εθνικής Αντίστασης ξέχασαν ότι ούτε  οι Γερμανοί κατακτητές  δεν  κατόρθωσαν να αλλάξουν το Εθνικό Νόμισμά μας. Η Δραχμή πληθωριοποιημένη,  τραυματισμένη επέζησε της Κατοχής.

        Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να δώσει  φωνή και πολιτικό περιεχόμενη  σε  αυτή τη βουβή απελπισία  του λαού, εξαιτίας του Ευρώ. Η θέση της  στην περίοδο της αντικατάστασης του Εθνικού Νομίσματός μας ήταν είτε ασαφής είτε ανύπαρκτη. Αφού, κατά τα προσφιλή της, κάνει την αυτοκριτική της για αυτή την πολιτική της αφωνία οφείλει να απαντήσει στα παρακάτω 6 ερωτήματα – τουλάχιστον:
1. Η υψηλή τιμή του Ευρώ (το διπλάσιο του γερμανικού μάρκου - να μη   μιλήσουμε  για την ιταλική λιρέτα)  το μικρό του μέγεθος (ιδιαίτερα στα κέρματα που ουσιαστικά καταργεί τις αξίες  κάτω των 50 Σεντς) είναι επιλογές τυχαίες ; Χάθηκε ο κόσμος για ένα νόμισμα λιγότερο ακριβό και περισσότερο χρηστικό ; 
2. Η ακρίβεια, η υπερχρέωση των καταναλωτών, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και τα λοιπά δεινά που οξύνθηκαν, μετά την είσοδο του Ευρώ, είναι τυχαία ή συνδέονται μαζί του ; 
3. Είναι τελικά το Ευρώ  ένα διαφορετικό  τραπεζογραμμάτιο (και κέρμα)ή ένα  εργαλείο της Νέας Τάξης σε βάρος των εθνών, των μεσαίων στρωμάτων και των  εργαζομένων ; Το σουηδικό έθνος, που παρά τους ποικίλους πολιτικούς εκβιασμούς  διατήρησε το Εθνικό Νόμισμά του, είναι παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή;
4. Πόσο πειστική μπορεί να είναι μια Αριστερά που, από τη μια μεριά αμφισβητεί τη Νέα Τάξη και από την άλλη, αποδέχεται ένα από τα βασικά οικονομικά εργαλεία της   -το Ευρώ;

5. Αν η Αριστερά αποδεχτεί  κάποιες από τις παραπάνω σκέψεις σε βάρος του Ευρώ, ποια θα είναι η  πρόταση δράσης της ; Η πρόταση δράσης  θα αναφέρει την απαγορευμένη λέξη ; Τη Δραχμή;

6. Αν τελικά η θέση της  Δραχμής είναι στο μουσείο, μήπως στο ίδιο το μουσείο η Νέα Τάξη έχει φτιάξει και  ένα άλλο ράφι για τα οράματα της Αριστεράς ; Αν η Αριστερά αρνείται να  αγωνιστεί για  το έλασσον (αυτό που  είχαμε και μας το πήρανε- τη Δραχμή) πως μπορεί να επιτύχει το μείζον - ένα νέο  κοινωνικό σύστημα χωρίς ανθρώπινη   εκμετάλλευση ;