[ΑΠΕΡΓΙΑ, ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ ]

[Πολύ σωστά ο αρθρογράφος βάζει το θέμα του Φασισμού. Φασισμός δεν είναι μόνο οι αγκυλωτοί σταυροί ατυχώς…]

newsbomb.gr Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

1. Το Σύνταγμα είναι ξεκάθαρο. Στο άρθρο 22, εδάφιο 4 ξεκαθαρίζει πότε η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση. 

2. Το Σύνταγμα της Ελλάδος, λοιπόν, δίνει το δικαίωμα στους κυβερνώντες να επιτάξουν τις προσωπικές υπηρεσίες του Ελληνα (να τον υποχρεώσουν να προσέλθει στην εργασία του παρά τη θέλησή του, δηλαδή) σε τρεις πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις: πόλεμος, θεομηνία, κίνδυνος της δημόσιας υγείας.

3. Πόλεμο δεν έχουμε. Εκτός κι αν έχουμε, οπότε να μας ενημερώσει σχετικά ο κ. Χατζηδάκης

4. Θεομηνία δεν έχουμε. Εκτός κι αν ο κ. Χατζηδάκης φοβήθηκε από το λίγο χαλάζι που έπεσε τις προάλλες έξω από το πολιτικό του γραφείο στη Φιλελλήνων. Αν φοβήθηκε, να μας το πει.

5. Με ποια λογική κινδυνεύει η δημόσια υγεία επειδή δε λειτουργεί το μετρό; Παλιότερα, όταν απεργούσαν τα λιμάνια, είχαν επικαλεστεί ότι δεν έφταναν φάρμακα στα νησιά. Τώρα; Τι επικαλείται ο κ. Χατζηδάκης; Ότι δε φτάνουν τα φάρμακα από το Μοναστηράκι στη Δουκίσσης Πλακεντίας; Ας μας πει κάτι τουλάχιστον.

Ορισμένες φορές τα πράγματα είναι απλά. Και η συγκεκριμένη είναι μία από αυτές. Το Σύνταγμα αναφέρει τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους επιτρέπεται σε μια κυβέρνηση να προχωρήσει στην πολιτική επιστράτευση των απεργών. Στην περίπτωση του Μετρό δεν ισχύει κανένας από τους τρεις. Με καμία λογική, με καμία ερμηνεία. Η κυβέρνηση, αποφασίζοντας με το «έτσι θέλω» την πολιτική επιστράτευση των εργαζόμενων στο Μετρό, κατέλυσε το ιερό δικαίωμα στην απεργία, παραβιάζοντας το Σύνταγμα.

Ποιος είναι ο ορισμός της παραβίασης του Συντάγματος; Ο φασισμός.

Ακόμη κι αν κάποιος προσωπικά τάσσεται κάθετα εναντίον των απεργών και της απεργίας, ακόμη κι αν ταλαιπωρήθηκε από το κλειστό Μετρό, εδώ η επιλογή είναι απλή: με τους –έστω «κακούς»- απεργούς ή με το φασισμό; Ε, δεν τίθεται θέμα: όταν η μια πλευρά είναι ο φασισμός της εξουσίας, ο κάθε δημοκρατικός πολίτης είναι με την άλλη.

Κι όμως. Ακούω πολλούς να λένε: «ε, δεν πήγαινε άλλο με αυτή την απεργία –καλά κάνανε και τους επιστράτευσαν». Κι όταν τους εξηγείς ότι η επιστράτευση ήταν αντισυνταγματική, εξίσου αφοπλιστικά σου απαντάνε: «ε, αφού δεν γινόταν κάτι άλλο, ας είναι –επιστράτευση, ακόμη κι αν καταλύει το Σύνταγμα»! Τόσο πολύ έχουν καταφέρει να στρέψουν τον έναν Ελληνα εναντίον του άλλου.

Αμα ξεκινήσει η φάμπρικα του «καταλύω το Σύνταγμα όποτε το κρίνω εγώ σκόπιμο», πόσο νομίζετε ότι απέχουμε από τις μαύρες περιόδους που η ασφάλεια συνελλάμβανε όποιον έλεγε πράγματα που δεν άρεσαν στην κυβέρνηση; Που οι γείτονες εξαφανίζονταν χωρίς κανείς να μάθει πού πήγανε; Και τότε, φίλε μου καλέ, τι θα λες; Θα λες ότι «ε, κι αυτός… τα ‘θελε ο κώλος του… μιλούσε πολύ»;..

Σκέψου, μόνο, ότι μπορεί να είσαι εσύ το επόμενο θύμα του φασισμού της εξουσίας. Και να φωνάξεις στους άλλους: «γιατί δε μιλάτε, ρε;». Εκείνοι, όμως, θα κοιτάνε μόνο και θα σκέφτονται «φασισμός, δε λέω… αλλά κι αυτός  προκαλούσε»…

Το Δικαστήριο της EFTA δικαίωσε την Ισλανδία στην υπόθεση της τράπεζας Icesave

Το Δικαστήριο της EFTA δικαίωσε

την Ισλανδία

στην υπόθεση της τράπεζας Icesave

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών 

(European Free Trade Association – EFTA) δικαίωσε την Ισλανδία στην υπόθεση της χρεοκοπίας της τράπεζας Icesave.

Πηγή: lawnet.gr  

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, το 2008, όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, ο τραπεζικός τομέας της Ισλανδίας κατέρρευσε. Έτσι, μετά τη χρεοκοπία και της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της χώρας, της «Landsbanki», η ισλανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να εθνικοποιήσει το τραπεζικό της σύστημα χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί στους καταθέτες της «Icesave», μιας θυγατρικής τράπεζας της Landsbanki, στην οποία οι περισσότεροι καταθέτες προέρχονταν από την Ολλανδία και τη Μ. Βρετανία.

Εκτιμάται δε, ότι την επίμαχη περίοδο οι καταθέσεις στην Icesave ανέρχονταν σε 4 δις. ευρώ. Οι κυβερνήσεις της Ολλανδίας και της Μ. Βρετανίας αποζημίωσαν πλήρως τους καταθέτες της Icesave και ζήτησαν από την ισλανδική κυβέρνηση να τους καταβάλει τα αντίστοιχα ποσά. Μετά τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος, ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε τις ρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί σχετικά με τις αποζημιώσεις υποστηρίζοντας ότι το κράτος δεν έχει νομική υποχρέωση να αναλάβει τις ζημίες μιας ιδιωτικής τράπεζας. Σε συνέχεια των ανωτέρω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε στο Δικαστήριο ζητώντας να αναγνωριστεί παραβίαση της Οδηγίας 94/19/ΕΚ για την εγγύηση των καταθέσεων, σύμφωνα με τις διατάξεις της οποίας, προβλέπεται υποχρέωση καταβολής ενός ελάχιστου ποσού 20.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη τράπεζας που χρεοκοπεί.

Η Ισλανδία, από την πλευρά της, υποστήριξε ότι με την Οδηγία καθιερώνεται η υποχρέωση του κράτους για δημιουργία ενός ταμείου εγγύησης καταθέσεων, το οποίο όμως δεν προβλέπεται ότι θα χρηματοδοτείται με δημόσιο χρήμα. Το Δικαστήριο, με τη σημερινή του απόφαση [PDF], δέχθηκε τα επιχειρήματα της ισλανδικής πλευράς και επεσήμανε ότι το ρυθμιστικό πλαίσιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα πρέπει να αναθεωρηθεί με σκοπό να ενισχυθεί η χρηματοπιστωτική σταθερότητα, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Το Δικαστήριο μάλιστα έκρινε ότι το ουσιαστικό διακύβευμα της υπό κρίση υπόθεσης είναι κατά πόσο τα κράτη-μέλη του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου είναι νομικά υπεύθυνα, βάσει των διατάξεων της Οδηγίας, να διασώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες με δημόσιο χρήμα και να αναλάβουν ουσιαστικά να καλύψουν ένα γεγονός τέτοιου μεγέθους.

[Άλλη μια γερμανική κτηνωδία

82 παιδιά παραδόθηκαν στην Γκεστάπο

και  δηλητηριάστηκαν με αέρια]

Τα παιδιά του Lidice επέστρεψαν σπίτι τους

Πηγή antikleidi.com

Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice, ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Τα 82 παιδιά στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, 70 χιλιόμετρα μακριά, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια. Το γλυπτό της Marie Uchytilová αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα παιδιά.

[Μετά από μια πράξη αντίστασης από Τσέχους και Σλοβάκους που] κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς[…] Μια τεράστια επιχείρηση αναζήτησης των δραστών ακολούθησε χωρίς όμως αποτέλεσμα. […] 157 άνθρωποι είχαν ήδη εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. […] ο Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τι θα έπρεπε να γίνει στα χωριά που έκρυβαν τους υπεύθυνους.  Όλοι οι ενήλικες άνδρες να εκτελούνται και τα γυναικόπαιδα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. […]

Οι εντολές του άρχισαν να εφαρμόζονται αμέσως. Στο χωριό Lidice, που παρά την απουσία αποδείξεων ότι είχαν βρει εκεί καταφύγιο οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Heydrich, έγινε η αρχή. Όλοι οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην άκρη του χωριού και εκτελέστηκαν, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όταν ο ηθικός αυτουργός αυτού του τρόμου, Horst Böhme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πάρα πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους οι ομάδες έγιναν των δέκα. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, 173 άνδρες είχαν εκτελεστεί.

203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού. Από εκεί οδηγήθηκαν σε άλλο σχολείο στην κοντινή πόλη Kladno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες. Οι έγκυες μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο […], για να τους αφαιρεθούν με βίαιο τρόπο τα βρέφη. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück όπου έχασαν τη ζωή τους από μια σειρά από ασθένειες.

Τα παιδιά στην αρχή μεταφέρθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Łódź όπου Γερμανοί Αξιωματούχοι έκαναν τον διαχωρισμό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Όσα δεν είχαν τα χαρακτηριστικά που απαιτούνταν, παρά τις αρχικές διαφωνίες, αποφασίστηκε από τον Adolf Eichmann να θανατωθούν.

[…]τα 82 παιδιά παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Από εκεί μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια. Από τα 105 παιδιά του Lidice, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε λίγο πριν χάσει την ζωή του, μακριά από το σπίτι, την μητέρα του και τον πατέρα του. Ωστόσο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, τα αθώα παιδιά που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα επέστρεψαν και θα κατοικούν για πάντα στο Lidice. Τα 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, θα στέκονται εκεί ως αιώνια υπενθύμιση της σφαγής. Τα παιδιά του Lidice βρίσκονται επιτέλους στο σπίτι τους.

ΤΟ ΤΡΑΜ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΤ

ΤΟ ΤΡΑΜ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΤ

(Πώς και γιατί μας ταλαιπωρεί ακόμα

ένα απομεινάρι των "Ολυμπιακών 2004")

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι Νοέμβριος 2012

Για την Άμυνα Κατά του τραμ:

Μπάμπης Δεληνταδάκης Γραμματέας του ΙΝΚΑ
/Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδας

Εισαγωγικά: Άμυνα κατά του τραμ (TRAM NO WAY)

Το δεντροκτόνο τραμ δημιουργεί την ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση σε δύο τομείς – τουλάχιστον:

Το Π α ν ε υ ρ ω π α ϊ κ ό      λογότυπο του Κινήματος Κατά Του Τραμ . Βρίσκεται σε κάθε πόλη αγγλική, σκωτσέζικη, ολλανδική, ελληνική… Αναρτημένο σε πόρτες σπιτιών, προθήκες καταστημάτων (κάποιων που έκλεισε το τραμ), γενικά όπου οι πολίτες υποφέρουν από το τραμ και αγωνίζονται να το απομακρύνουν!

1^ον) Γνωρίζοντας το τραμ, την «ιστορία του», τα είδη και τις «αναπηρίες του», αποκαλύπτεται το όλο κύκλωμα σπατάλης, καταστροφής του περιβάλλοντος και ρύπανσης που δημιουργεί, καθώς και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτό το απαρχαιωμένο μέσο.

Και 2^ον) να μελετήσουμε πώς οι μηχανισμοί του Μάρκετινγκ μπορούν να αντιστρέφουν την πραγματικότητα παρουσιάζοντας το τραμ (που η θέση του είναι στο μουσείο των συγκοινωνιακών μέσων) δήθεν σύγχρονο, φιλικό στο περιβάλλον, ευρωπαϊκό ΜΜΜ (Μέσο Μαζικής Μεταφοράς) κτλ. Εντοπίζοντας αυτήν την αντιστροφή της πραγματικότητας, που αγγίζει την Ιδεολογική Τρομοκρατία, καθίσταται δυσκολότερος ο αγώνας των πολιτών στην Ελλάδα (Άμυνα Κατά του Τραμ ), αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου έχει αναπτυχθεί κίνημα για την απομάκρυνση του τραμ: TRAM NO WAY, Tram stop, We say no tram, Stop de tram voor het te laat is (Σταματήστε το τραμ πριν να είναι αργά) κτλ.

 (Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ)